Pękam

Trzymałam się ostatnio naprawdę nieźle.

Aż dziwnie się z tym czułam.

Alę pękam, pękam już.

Powoli.

Ale w sposób nieunikniony.

Dziesiątego rozpadnę się znów

Na milion kawałków

By potem próbować to skleić.

Się.
Skleić.

Na chwilę.

Do urodzin, imienin.

Rocznic, świąt.

Tego co pierwsze i ostatnie.

Do codziennej kawy poranka.

Do jesiennej herbaty wieczora.

Pękam wciąż.

I walczę wciąż. 

Czasem tylko jeszcze popadam w te nastroje.

Gdy skręcenie kierownicą pod tira wydaje się takie kuszące.

Na szczęście -

- zdarza mi się to już rzadziej.