O Gwiazdce z Nieba, co spadła tylko na chwilę

Gdy myślę teraz o Niej, to widzę niebieską góralską spódniczkę.
Tak widziałam Ją po raz ostatni.
Była piękna.
Nie mogłam się na Nią napatrzeć.
Wyglądała zdrowo i silnie.

I pięknie, po prostu pięknie.

Potem oglądałyśmy razem bajki.
Na Jej ukochanym tableciku.
Zapytała: "Mogę do Ciebie przyjechać, ciociu?"
Odpowiedziałam, że jasne, kiedy tylko chce.
"Piątek, dobra?"
Dobrze, kochanie.

Miało być nasze ulubione playdoh.
Makaron z dodatkami wychodził nam najlepiej.
Ale miała nowy zestaw, hamburgery,
"Hambuksy, wiesz ciociu?"
Miałyśmy się pobawić.
W piątek.

Nie zdążyłyśmy,

W czwartek wieczorem zasnęła na zawsze.
A ja wciąż czekam i liczę, że to kolejny okrutny sen w tej rodzinie.
Że ta Mała Smerfetka obudzi się w końcu
i przyjedzie do mnie.
I zrobimy te hambuksy.
A mój M. zrobi dla niej rosołek.
Jej ulubioną zupę.

"Wujek umie robić rosołek, prawda ciociu?"

W moim sercu kolejna wyrwa.

Patrzę na niebieski wałek do ciastoliny, leży obok mnie.
Zabrałam go na pamiątkę.
Patrzę na niego i nie wierzę, Dzieciaku.

Ona była jak prawdziwa Gwiazdka z Nieba.
Spadła tylko na chwilę.
I wróciła do Nieba.

Prosto w ramiona stęsknionej Babci.

Czy taki był sens śmierci Mamy?
Że miała czekać tam na O.?
Sama nie wiem, co myśleć....

Wiem tylko, że tęsknię, tęsknię okrutnie.
I nigdy nie przestanę.
Moja Ciastolinowa Kumpelo.
Moja Niebieska Dziewczynko.

Gwiazdeczko cioci ukochana....

Łap buziaka, Malutka.
Wysyłam do Nieba!